Postoje dokazi da su severni Evropljani žvakali koru breze pre 9.000 godina ponajviše zbog zubobolje. Drevne Maje i Asteci žvakali su supstancu pod nazivom čikl, koja ublažava osećaj gladi i žeđi. Postojala su određena pravila o upotrebi čikla. Deca i neudate žene mogle su da žvaću ovu supstancu u javnosti, dok su muškarci, udate žene i udovice mogli da ih žvaću jedino privatno, u tajnosti, kako bi osvežili svoj dah ili očistili zube. U severnoj Americi, Indijanci su žvakali smolu. Džon Kertis je 1840. godine kuvanjem smole pomešane sa kukuruznim brašnom koja je sečena na trake izumeo prve žvakaće gume. Već 1850. godine Kertis je u Portlandu izgradio prvu fabriku žvakaćih guma na svetu. Međutim, ispostavilo se da smola nije idealan sastojak jer brzo gubi ukus i postaje krta i lomljiva prilikom žvakanja. Zbog toga umesto smole počinje da se koristi parafin. Pronalazač iz Njujorska, Tomas Adams osnovao je kompaniju koja je do kraja 1880. godine prodavala žvakaće gume širom sveta, vrativši čikl kao jedan od osnovnih sastojaka, dok je većina drugih proizvođača pokušavala da ga zameni sintetičkim sastojcima. U 20. veku jedan sapundžija je u Čikagu 1915. godine počeo da šalje na adrese svim Amerikancima uzorke svojih žvaka radi promocije. Frenk Flir, čija kompanija je počela proizvodnju žvaka 1885. godine osmislila je tada najkomercijalnije ime za svoj proizvod: „Dubble bubble“. Danas se žvake prodaju u različitim oblicima, različitog ukusa, ali ipak prekomerno žvakanje dovodi do toga da se iz amalgama koji se koristi za plombiranje zuba oslobađaju veće količine žive.
Izvor: Oklagija
